CAESAR SERVIENS, BELLUM GALLICUM 2, 11
 
1 Ea re constituta secunda vigilia magno cum strepitu ac tumultu castris egressi nullo certo ordine neque imperio, cum sibi quisque primum itineris locum peteret et domum pervenire properaret, fecerunt, ut consimilis fugae profectio videretur.

2 Hac re statim Caesar per speculatores cognita insidias veritus, quod, qua de causa discederent, nondum perspexerat, exercitum equitatumque castris continuit.

3 Prima luce confirmata re ab exploratoribus omnem equitatum, qui novissimum agmen moraretur, praemisit. His Q. Pedium et L. Aurunculeium Cottam legatos praefecit; T. Labienum legatum cum legionibus tribus subsequi iussit.

4 Hi novissimos adorti et multa milia passuum prosecuti magnam multitudinem eorum fugientium conciderunt, cum ab extremo agmine, ad quos ventum erat, consisterent fortiterque impetum nostrorum militum sustinerent,

5 priores, quod abesse a periculo viderentur neque ulla necessitate neque imperio continerentur, exaudito clamore perturbatis ordinibus omnes in fuga sibi praesidium ponerent.

6 Ita sine ullo periculo tantam eorum multitudinem nostri interfecerunt, quantum fuit diei spatium; sub occasum solis sequi destiterunt seque in castra, ut erat imperatum, receperunt.

1
   Ea re constituta
secunda vigilia magno cum strepitu ac tumultu castris egressi nullo certo ordine neque imperio,
   cum sibi quisque primum itineris locum peteret
   et domum pervenire properaret,
fecerunt,
   ut consimilis fugae profectio videretur.

2
   Hac re statim
Caesar
   per speculatores cognita
insidias veritus,
   quod,
      qua de causa discederent,
   nondum perspexerat,
exercitum equitatumque castris continuit.

3
  
Prima luce confirmata re ab exploratoribus
omnem equitatum,
   qui novissimum agmen moraretur,
praemisit.
His Q. Pedium et L. Aurunculeium Cottam legatos praefecit;
T. Labienum legatum cum legionibus tribus subsequi iussit.

4
Hi novissimos adorti
et multa milia passuum prosecuti
magnam multitudinem eorum fugientium conciderunt,
   cum ab extremo agmine,
      ad quos ventum erat,
   consisterent
   fortiterque impetum nostrorum militum sustinerent,

5
   priores,
      quod abesse a periculo viderentur
      neque ulla necessitate neque imperio continerentur,
      exaudito clamore
      perturbatis ordinibus
   omnes in fuga sibi praesidium ponerent.

6
Ita sine ullo periculo tantam eorum multitudinem nostri interfecerunt,
   quantum fuit diei spatium;
sub occasum solis sequi destiterunt
seque in castra,
   ut erat imperatum,
receperunt.